Geef de mensen een excuus om iets samen te doen …

Helemaal in het begin toen ik les gaf, intussen ongeveer 7 jaar geleden, vertelde ik mijn studenten dat evenementen in essentie eigenlijk over verbondenheid gingen. Die studenten keken me aan met een blik die duidelijk verraadde dat ze dachten dat ik het ergens onderweg, waarschijnlijk in mijn filosofiestudies, was kwijt geraak. Ik heb mijn verhaal dan ook vlug weer aangepast, en die verbondenheid als belangrijkste onderliggende waarde er maar uitgehaald. Ik dacht immers dat mijn verhaal te ver weg was van de werkelijkheid.  En als filosoof heb ik me altijd behoed om te ver weg te dwalen in hersenspinsels die enkel en alleen begrijpbaar zijn voor afgedwaalde ivoren toren medefilosofen.

Toen ik mijn boek We love Events schreef, kwam dat verbondenheidsverhaal weer helemaal naar boven. Dat verhaal werd nog versterkt toen ik op Graspop hardrockers zag die samen eendjes vingen, en op Best Kept Secret jonge mensen op dubbele, en driedubbele en vierdubbele schommels heftig in de weer zag gaan.  Al die mensen waren niet bezig met die goddelijke podiumacts die hun muziek in een éénrichtingsgeluidsmuur naar hen toe schreeuwden, nee, ze waren bezig met elkaar.  Samen eendjes vangen, samen schommelen, samen iets beleven en daarvan volop verbindend genieten. Daar onstond er waardevolle emotionele verbondenheid. En net daarom moet je, als eventmanager, zorgen voor verbindingsentertainment of connectivity-entertainment.  Of nog anders gezegd: je moet de mensen simpelweg een excuus geven om iets samen te doen.

Ik vrees trouwens dat we dat een beetje verleerd zijn om dingen echt fysiek samen te doen en zelfs om echt fysiek contact te leggen. Samen media sociaal zijn in ‘t café www, dat kunnen we ongelooflijk goed, maar zet twee onbekenden naast elkaar, en ze halen zo vlug mogelijk elk hun smartphone boven, om lekker sociaal mediaal en vooral fysiek onsociaal te wezen. Durf eens ietwat lang naar iemand kijken in een club of op een festival. Meteen krijg je blikken naar je toe geworpen van ‘Heb jij geen smartphone misschien?’  En als dan, verbonden sociaal mediaal naar onze smartphone starend, eindelijk de artiest het podium opkomt zijn we een beetje opgelucht omdat we nu helemaal geen fysiek contact meer moeten zoeken met al die andere eventbelevers.  Uiteraard zal de artiest ook wel verbindend werken, maar dan eerder spiritueel verbinden in de geest.  Een beetje goddelijk dus, een beetje eenzaam  éénrichtings-verbinden op zoek naar dat verslavende applaus.  God is nu eenmaal een dj.

Ik geloof trouwens ook niet dat heel het experience-verhaal en -drang veel goeds heeft gedaan aan onze verbindingsangst. “Oohh vuurwerk, oooh en eten van Sergio Herman, oooh en allemaal benjispringen.” Dat is volop een ‘Let me entertain and experience you’-verhaal, waar we uiteindelijk toch wel redelijk eenzaam staan te ontvangen en te beleven.  We vergeten daarbij veel waar het echt om gaat: zorgen dat de mensen,  onze eventbelevers vooral elkaar vinden en zich met elkaar verbinden.

Connectivity entertainment moeten we dus bedenken, entertainment waarbij mensen elkaar écht terug vinden.  Het voorbeeldevent bij uitstek, waar we dan meteen aan denken is Burning Man, waar het verbinden het entertainment op zich vormt.  Meer nog, waar er zonder verbondenheid, helemaal geen event zou zijn.  Maar Burning Man is uniek in zijn genre en valt nauwelijks te kopiëren.  Ik geloof eerder in kleine ingrepen om het event weer wat menselijker en minder goddelijk te maken. Ik was laatst op een opmerkelijk event waar ik opeens een aanzet tot verbinden recht voor mijn ogen zag gebeuren,.  Meer nog, telkens weer opnieuw zag gebeuren. k heb het over het comicon-convention-event FACTS genaamd.  Er liepen daar allerlei cosplayers, mensen dus die zich uitdossen in hun favoriete anime- of comic-ster.  Ze spelen dus die comicfiguur.  Tot zover is dat uitdossen en spelen uiteraard puur entertainment, en is er geen echte verbondenheid. Tot ik peens cosplayers zag die foto’s namen van elkaar als cosplayers.  En vurig begonnen te praten met elkaar over hun favoriete figuren die ze nabootsen.  Het publiek zelf entertaint het publiek. Dat is connectivity in werking. Cosplayers hebben een excuus gevonden om met elkaar te praten, om zich te verbinden met elkaar.

 

En om nog een ander opmerkelijk voorbeeld te geven.  Ik was uitgenodigd als spreker op het STIMA-marketing-congres.  Er stonden daar ping-pongtafels, die dan ook nog eens allemaal constant bezet waren. Dan betaalt jouw baas meer dan 800 euro voor een congresticket en dan ga je eventjes pingpongen :-).  Pingpongen verbindt mensen, veel meer dan al die keynotespeakers op het podium die ook goddelijk éénrichtingsverkeer naar applaus hengelen.

 

 

 

 

 

 

 

 

In mijn lessen heb ik intussen het streven naar verbondenheid terug de plaats gegeven die het verdient.  Het omvat zonder meer de essentie van elk goed event.  Als je dus een event uitwerkt, leg dan niet nog maar eens extra geld op tafel leggen voor nog maar eens overbetaalde en naar applaus hunkerende artiesten.  Nee, denk eerder eens na over connectivity entertainment: een leuke red carpet, eendjes vangen, petanquen, pingpongen, botsauto’s, verhalen vertellen, samen dansen of een polonaise inzetten.  Daar zit volgens mij veel meer toekomstpotentieel dan in nog wat extra vuurwerk met veel Ooos en Aaaas, of dure apps die je weer hopeloos eenzaam naar die smartphone brengen.  En nog goed nieuws: creatief connectivty entertainment kan dan ook nog eens veel goedkoper zijn dan de platgetreden experience extra’s die we nu altijd maar weer voorgeschoteld krijgen.