Gisteren liep ik rond op de Schorre, een provinciaal recreatiedomein in Boom dat we ook nog kennen van een ander leuk evenementje dat daar ergens in de zomer doorgaat. Het is daar dan, tijdens dat zomereventje; altijd meer dan behoorlijk warm, om niet te zeggen tropisch heet, maar toch beweert Studio Brussel nu dat het in week voor Kerstdag de Warmste Week is van het jaar. Hoe durven ze nu zoiets, net aan het begin van de winter, beweren?
Want eigenlijk was het daar toch wel behoorlijk koud op de Schorre. Meer nog het was zelfs wat killig nat en niets deed me dan ook echt denken aan die bruingebrande dansende studs en beauties die je daar in de zomerse Tomorrowwereld tegen het stomende bovenlijf loopt. En toch, ondanks die natte kouwige kilte op de Schorre hebben ze gelijk bij Studio Brussel: de week voor Kerst is al gedurende enkele jaren de Warmste Week in Vlaanderen. Het is een week waar iedereen met een beetje hart in Vlaanderen het heel warm krijg voor elkaar. Een week waar iedereen spontaan in actie onbrandt en waarbij ze dan elkaar belangeloos en vol enthousiasme beginnen te helpen. Broederlijk delen maar dan dus in ‘t fijn en in ‘t plezierig! Het Vlaamse volk, met die nutteloze generation Y op kop, geeft en deelt met aanstekelijke liefdevolle warmte. Of het nu voor mensen met aanstekelijke diarree is, of voor aidswezen die ze niet kennen, of voor mensen met dementie die jammer genoeg nauwelijks zelf nog iets herkennen, of voor een zelfgekozen goed doel, het doet er niet allemaal niet toe. Overal zie je warme, spontane acties ontstaan bij jonge mensen die zich belangeloos inzetten om andere mensen tot geven en delen aan te zetten. In plaats van Broederlijk delen hebben we nu dus Studio Brusselijk delen. En dat Brusselijk delen maakt van die eerste winterweek telkens weer de Warmste Week van Vlaanderen.
Hoe komt het toch dat Music for Life zo’n succes is geworden? Waarom lopen we zo oerend hard naar die wafelkramen, naar die gluhweinstandjes om heftig ons geld weg te geven? Waren benefiets en events voor goede doelen niet bijna ten dode opgeschreven? Liepen we daar niet met grote bogen allemaal wijd omheen? Tuurlijk wel, omdat we ons ook altijd heel schuldig voelden bij al die acties rond stervende uitgehongerde kindjes uit Afrika en India en andere te droge, arme landen ergens ver weg . Die foto’s van hongerende kindjes met te grote hoofden en bolle buikjes keken ons telkens weer triestig en schuldimpompend aan. ‘Hoe durf je niet te geven… jij die alles hebt… broederlijk delen zal je!’ Ik had bij die beschuldigende acties ook altijd het gevoel dat ‘mijn-al-dan-niet-geven’ toch maar een druppel op een veel te hete plaat was. Want het jaar nadien was er weer een andere foto van een arme boer bij een compleet uitgedroogde akker met één zielige graanstengel. Onze hulp was hopeloos. Hopeloos verdrietig moesten we allemaal zijn. En net daarin zit volgens mij het grote verschil tussen Music for Life en die traditionele goede-doel-events! Bij Music for Life voel ik me niet hopeloos verdrietig, maar wel integendeel, hoopvol en blij en warm. Ik geef dan ook zonder ook maar enig schuldgevoel, meer nog, ik geef met een grote smile op mijn gezicht. En weet je waarom? En net daar zit het geniale van Music for Life, omdat we eigenlijk geven aan die drie lieve presentatoren in dat glazen huis, die een week lang opgesloten zitten en overleven op sapjes! Of aan die drie presentatoren die in de koude moeten plaatjes spelen en kamperen. ‘Ooohh hoe graag zien we Linde, Sam en Vincent niet? Hoe hard zien zij niet af om ons die Warmste Week geven’. ‘Aub Sam 1.200 euro, aub Linde 2000 euro, aub Vincent 50 euro!’ Echt sterk conceptueel denken is dat: de presentatoren zijn de entertainers van het event aan wie we maar al te graag geld geven. En dat geven we nog het liefst live op de radio en dan danken zij ons honderdvoudig voor onze gedeelde warmte, liefde en centjes.
Kortom: we geven niet meer aan die arme uitgehongerde kindjes maar aan frisse jonge opgewekte radiopresentatoren waarmee we ons moeiteloos kunnen identificeren. Dat dit doel dan uiteindelijk wordt gebruikt voor de aankoop van malarianetten, voor de hulp aan aidswezen of voor het bouwen van toiletten is mooi meegenomen, maar we vertrouwen die drie lieve presentatoren dat ze iets goeds zullen doen met ons geld. Dat is dus het eerste geniale aan het Music for Life concept: de presentatoren zijn de entertainers voor, of beter ‘aan’ wie we maar al te graag geld geven. Drie leuke warme mensen waarmee we ons probleemloos kunnen identificeren.
Het tweede geniale aan Music for Life is dat ze daar sedert twee edities ook nog eens het ‘eventdoel’ hebben bijgestuurd en we dus nu nog eens zelf ons goed doel kunnen uitkiezen! Het eventdoel wordt zodoende wel heel tastbaar, veel tastbaarder dan een malariaproblematiek of een diarreeproblematiek. Met andere woorden kunnen we ons ook met dat eventdoel veel beter identificeren. Als ik ‘Revalidatie Pulderbos’ hoor dan ken ik dat ‘goed doel’, omdat het hier net om de hoek is. Dan zet ik mijn radio nog net iets luider. En voor een ander is dat dan ‘Villa Rozeroo’, of een ander van de 870(!) ondersteunde projecten.
Music for Life is dus tweemaal geniaal en ze hebben de benefiet- en goede doel-events finaal hertekend. Music for Life is een geniale gameshifter omdat ze conceptueel het entertainment met hun presentatoren hebben herdacht, en het eventdoel ook nog eens heel herkenbaar hebben weten te maken . Dankzij hen geven we weer met plezier en met hoop aan goede doelen en niet meer met een hopeloos schuldgevoel. En tot slot, misschien hebben de ouderen onder ons dat nog niet volledig door, maar dankzij Music for Life is Studio Brussel volwassen geworden en met hen meteen ook hun luisteraars, die generation Y waar we zo hard hebben op gevloekt. En om te eindigen met een gouden ouwe die Gunther D zachtgevooisd of beter ‘zacht gevoiced’ zou kunnen uitspreken: hoop doet leven! En dat hebben ze bij Studio Brussel volledig begrepen.
Neenee, Bedankt Studio Brussel om ons warmte, liefde en hoop te geven in die mooie Warmste week
De case Music for Life wordt nog verder uitgewerkt in het pas verschenen boek ‘We love Events’ van Peter Decuypere
Nederlands